Ζήτω
η Ελλάς κι η ανθρωπιά!
Στην
κορυφή του Ολύμπου με το γίγαντα Γιώργο Τίρρη και πολλούς αδελφούς στην ψυχή,
κομάντος κι Έλληνες !
Ίσως
να έχει τύχει σε πολλούς να βάζετε ένα στόχο, αλλά να αναβάλλετε συνέχεια την
έναρξη της προσπάθειας να παλέψετε γι’ αυτόν, με διάφορες αντικειμενικές ή μη
αιτίες ή και δικαιολογίες.
Ένας
τέτοιος στόχος για μένα ήταν να ανέβω στην κορυφή του βουνού των Θεών, στο
Μύτικα του Ολύμπου, μια μυσταγωγική και πνευματικής τάξεως δοκιμασία, όσο και
μια σωματική και ψυχική περιπέτεια! Το πάλευα με την καθημερινότητά μου χρόνια
τώρα και πάντα μου έμενε ως δεύτερη προτεραιότητα κι όταν έκανα την επιλογή να
αναβάλω την ανάβαση, έμενα πάντα με μία αίσθηση ανεκπλήρωτου.
Μέχρι
τις 17 Οκτωβρίου που διάβασα στη διαδικτυακή σελίδα του φίλου μου Γιάννη
Χαρμπίλα, μέλους των Καταδρομέων ΚΕΑΠ και δεινού Ορειβάτη, ότι στις 21
Οκτωβρίου θα ανέβαινε με τον επίσης φίλο καταδρομέα Γιάννη Κουκουβέ στον Όλυμπο
για να υποστηρίξει το εγχείρημα του Γιώργου Τίρρη, του 27χρονο Έλληνα
καταδρομέα από την Λεμεσό Κύπρου, ο οποίος σε ένα εργατικό ατύχημα έχασε την
αρτιμέλειά του, όχι όμως τη δύναμη, το μαχητικό πνεύμα, την ελπίδα και τη
θέληση για ζωή κι ο οποίος έβαλε στόχο να κατακτήσει τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή
του Ολύμπου και της Ελλάδας, το Σκολιό, στα 2.911 μέτρα υψόμετρο, μόλις 7 μ.
χαμηλότερα από το Μύτικα!!! Ένα εγχείρημα που θα το εκτελούσε μαζί με μία παρέα
15 αδελφικών του φίλων καταδρομέων κι ορειβατών από την Κύπρο, αλλά κι από την
Ελλάδα, με την υποστήριξη του Συνδέσμου Υποστήριξης Παιδιών με Ειδικές Ανάγκες
της Λάρνακας Κύπρου «Ηλιαχτίδα Ζωής» και των κινηματογραφιστών του «Capture Moments».
Αμέσως
μέσα μου άρχισαν να χτυπούν τρελά τύμπανα. Αυτό το εγχείρημα, που για πολλούς
φαντάζει από τρελό ως ανόητο, υπήρξε για εμένα μία αναντίρρητη πρόσκληση. Σαν
να γνώριζα το Γιώργο και τους αδελφούς του από πριν, αυτοπροσκλήθηκα, μίλησα με
το φίλο μου το Γιάννη και μέσα σε δύο ημέρες στην ομάδα των Κυπρίων, προστέθηκε
και μία ομάδα τεσσάρων ακόμη Ελλαδιτών Καταδρομέων, Βατραχανθρώπων του
Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων κι εθελοντών της Κίνησης Οργανικότητας
ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ (Σάββας Βαρελίδης, Δημήτρης Χριστοδουλόπουλος και Γιώργος Γιούτσος),
που όλους μας συγκίνησε πρώτα η σκέψη της συμμετοχής στην συγκεκριμένη αποστολή
και μετά η επίτευξη της ανάβασης στην κορυφή. Άλλωστε και μόνη η συμμετοχή σε
τέτοιες συλλογικές δράσεις, είναι ικανή να ανεβάσει καθένα σε απίστευτες
ψυχικές και πνευματικές κορυφές.
Αφού
λάβαμε απογοητευτικές μετεωρολογικές προβλέψεις, που περιλάμβαναν δελτία για
έκτακτα ακραία καιρικά φαινόμενα και χιονοπτώσεις στα ορεινά, αποφασίσαμε να
ξεκινήσουμε, ανεξάρτητα των προγνώσεων. Παρασκευή βράδυ, της 21ης
Οκτωβρίου 2016, μία μόλις εβδομάδα πριν τη μεγάλη Εθνική μας Εορτή, που πολλοί
επιδιώκουν τη λήθη της, περάσαμε την Ελασσόνα, Καλλιθέα και Καλύβια και βρεθήκαμε
σε δύο τζιπ να ανεβαίνουμε μέσα σε βροχή, που λίγο μετά έγινε χιονόνερο και
μετά ομίχλη με αέρα, που δεν προμήνυαν ευοίωνο μέλλον, τον κακοτράχαλο
χωματόδρομο, που ανεβάζει στο καταφύγιο ανάγκης Καλύβα Χριστάκη. Αυτό βρίσκεται στην "Μεγάλη
Γούρνα", σε ύψος 2.430 m, στην διαδρομή του μονοπατιού Ε4, Κοκκινοπηλός –
Σκάλα κι αποτελείται από δύο λιθόκτιστα κτίσματα, το παλιό και το νέο καταφύγιο,
το παλιό χωρίς καν αρμούς, που μπορεί να φιλοξενήσει σε περίπτωση κακοκαιρίας 8
άτομα και το νέο, 30 ατόμων. Δεν έχουν ρεύμα, νερό, τουαλέτα και θέρμανση, παρά
μόνο τζάκι, κρεβάτια και στρώματα, ενώ το χειμώνα σκεπάζονται από το χιόνι.
Στο παλιό καταφύγιο
διανυκτέρευσε η ομάδα μας και στο νέο η ομάδα των Κυπρίων. Νωρίς το πρωί, 22/10/2016,
ετοιμαστήκαμε, ελέγχθηκε ο εξοπλισμός
και το ειδικό τρίτροχο αμαξίδιο, που είχε κατασκευαστεί, ώστε να αντέχει στις
αντιξοότητες ενός ορειβατικού μονοπατιού, δέθηκαν οι ιμάντες για το τράβηγμα κι
ασφάλιση του αμαξιδίου του Γιώργου και ξεκίνησε μία συνταρακτική και
συγκλονιστική ομαδική προσπάθεια σώματος,
ψυχής και πνεύματος, μέσα στο πρωινό κρύο, ελαφρά χιονισμένο πεδίο, με
ομίχλη κι έντονο αέρα. Όλοι μαζί όμως, ως μία οντότητα, ενωθήκαμε στον κοινό
πλέον αγώνα, να επιτευχθεί ο στόχος της κατάληψης της «κορυφής», της
υπερνίκησης των περιορισμών, του θριάμβου του ανθρώπινου πνεύματος, της
ελεύθερης βούλησης, των γνήσιων αρετών, που αναδεικνύονται στην αγώνα για την
απελευθέρωση του ανθρώπου από επίκτητους περιορισμούς, αδυναμίες και φοβίες!
Πέτρα πέτρα, λακκούβα τη λακκούβα κι ο θρίαμβος μεγάλωνε, καθώς η προσπάθεια
μετρούνταν με τα μέτρα ανόδου, που φάνηκαν ατελείωτα κι αυτά αναμετρούσαν τις
ανθρώπινες αντοχές. Τα 480 μέτρα υψομετρικής διαφοράς σε ένα ορειβατικό
μονοπάτι με μεγάλη κλίση και τον κίνδυνο πτώσης στο βάραθρο, προκαλεί δέος στον
κοινό άνθρωπο. Δεν ήταν όμως ικανή συνθήκη να μειώσει το θάρρος, την ακλόνητη
θέληση και το πάθος για ζωή του Γιώργου και των αδελφών του, τους οποίους
καθόλου δεν ξεχωρίζω, γιατί είναι και δικός τους θρίαμβος η «κορφή», καθώς
συνέχισαν μέχρι εκεί τραγουδώντας παρέα το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», μέχρι που
πάτησαν το πρώτο διάσελο… μέσα στο λυσσασμένο παγωμένο αγέρα! Πόσο η εικόνα μου
έφερε στη μνήμη ηρωικές ιστορικές στιγμές του γένους μας, τόσο πολύ επίκαιρες,
λόγω του επικείμενου εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου σε ανάμνηση του
έπους της Πίνδου!
Πιστέψτε με οι ψυχές μας
πέταξαν τις στιγμές αυτές, φτερούγισαν ψηλότερα κι απ’ τον Όλυμπο , γέμισαν
χαρά , αγάπη κι ελπίδα, για το πόσα μπορούμε ως άνθρωποι να πετύχουμε όντας
μεταξύ μας αγαπημένοι κι ενωμένοι. Κανένας άνθρωπος μόνος του, κανένας
εγκαταλειμμένος, κανένας απελπισμένος, στην αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων της
ζωής. Ο θρίαμβος κι η χαρά στο πάτημα της κορυφής του Σκολιού στα 2911 μ.
απερίγραπτη, καθώς σημαίες, ψυχές και χαμόγελα, άνοιξαν διάπλατα και φώτισαν με
το δικό τους φως τις κορφές του Βουνού των Θεών. Υπάρχουν ακόμη παιδιά τους,
που τιμούν τις αξίες των πατέρων τους κι έχουν αυτό το μοναδικό τρόπο να
ενώνονται και να κερδίζουν μάχες!
Μετά το Σκολιό η ομάδα με το
Γιώργο ξεκίνησε το σκληρό αγώνα για την ασφαλή κάθοδο , ενώ εμείς συνεχίσαμε
προς τη Σκάλα, για να αξιολογήσουμε τις συνθήκες ανόδου στο Μύτικα. Σε πείσμα
κάθε πρόγνωσης, αίφνης ο ουρανός άνοιξε, καθάρισε κι έβγαλε ήλιο, σαν το ίδιο
το Βουνό να μας καλωσόριζε και προσκαλούσε να συνεχίσουμε την πορεία μας. Η αναρρίχηση
αποτέλεσε ένα άλλο πεδίο εμπειρίας, εξωτερικής, αλλά κι εσωτερικής ταυτόχρονα.
Κόλλημα στο βράχο, με φαράγγια απίστευτα να χάσκουν από κάτω, υποβλητική κι
άγρια ομορφιά, απίστευτοι πέτρινοι σχηματισμοί, γλυπτά της γης να αιωρούνται
μεταξύ γης κι αέρα κι ο καθένας από την ομάδα να προχωρά προσεκτικά, με σεβασμό
στο εγχείρημα, θέληση να ανέβει, πείσμα να ξεπεράσει κόπο και την όποια φοβία,
οι πιο άπειροι, αλλά και φροντίδα για τους υπόλοιπους της ομάδας.
Ο Θρόνος του Δία μας
αντάμειψε πλήρως με ένα λαμπερό φως, τον ήλιο να αποκαλύπτεται μέσα από τα
σύννεφα και να μας χαιρετά με ένα πλατύ χαμόγελο, την ώρα, που όπως μάθαμε
αργότερα, στην υπόλοιπη Ελλάδα επικρατούσαν ισχυρές καταιγίδες. Η
στιγμή εκπλήρωσης ενός στόχου, που δεν ήταν όμως μόνο ένα μετρήσιμο μέγεθος,
όσο μία ισχυρή εμπειρία θέλησης, ένα βίωμα που υποδήλωνε την επίτευξη ενός νέου
επιπέδου πληρότητας, συνδεομένου και με την έναρξη μίας νέας περιόδου και
σχέσης αμοιβαιότητας με τον Κόσμο. Εκεί στην κορυφή της Ελλάδας, τη Συμβολική
Πνευματική κορυφή της αγωνιζομένης Ανθρωπότητας κι αντικρύζοντας τους τεράστιους βράχους με τα αβυσσαλέα βάραθρα,
ενστικτωδώς μου ήρθε στο νου η εικόνα του Προμηθέα δεμένου στο βράχο του
Καυκάσου, να τιμωρείται, για την προσβολή του νόμου … Αναρωτιόμουν, ποιο να
ήταν άραγε το μεγαλύτερο βάσανο για ένα τέτοιο Ον , από την τιμωρία του σε ένα
τόσο άγριο και απόμακρο τόπο; Δεν ξέρω πόσοι συμφωνείτε μαζί μου, αλλά η δική
μου απάντηση είναι Η ΜΟΝΑΞΙΑ! Αυτή είναι για εμένα η πλέον ανυπόφορη συνθήκη
για κάθε άνθρωπο κι αυτό νίκησε και προσέφερε ως ελπίδα σε όλους τους Έλληνες
κι όλους τους συνανθρώπους μας ο Γιώργος κι όλη η καταπληκτική παρέα του!!!
Από εκεί και πέρα δεν έχει
νόημα να κάνω οιαδήποτε άλλη περιγραφή, γιατί όταν αγγίζεις τον ουρανό, την
κορυφή, τον καθαρό αέρα και το λαμπερό φως, τότε η επιστροφή σου στη γη, έχει
νόημα μόνον για το πόσο αυτά, που έζησες, σε βοήθησαν να μεταμορφωθείς σε αυτό
που πραγματικά ΕΙΣΑΙ και πόσο οι εμπειρίες ατσάλωσαν τη θέλησή σου για να
περάσεις από την θεωρία στη μεταστοιχειωτική πράξη! Κι εμείς μέσα σε δύο
απίθανες ημέρες κάναμε τα δικά μας βήματα … που έκαναν ακόμη πιο ξεκάθαρη κι
απτή την ιδέα για τη συνδετική και λυτρωτική συνθήκη των ανθρώπων, που ονόμασα
«Οργανικότητα», η οποία έλαμψε μέσα από τις σχέσεις, τη συνεργασία και την
φιλία του Γιώργου και των συντρόφων του.
Μέσα σε μία διαρκώς
διευρυνόμενη αμοιβαιότητα, που ευελπιστούμε ότι θα έρθει η ώρα που θα απλωθεί
σε όλη την Ανθρωπότητα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα αναζητούν με πάθος τη
δική τους απελευθέρωση κι ευημερία και θα ανακαλύπτουν ότι ποτέ δεν ήσαν μόνοι
στις αγωνίες και τον αγώνα τους … Κι όταν κάνουν το πρώτο βήμα να ξεφορτώσουν
το βάρος του συνανθρώπου τους, τότε μόνον θ’ αντιληφθούν το θαύμα, που
συμβαίνει …. και μυστηριακά απελευθερώνονται από το δικό τους!
Αφιερωμένο εγκάρδια στο
Γιώργο Τίρρη και τους αδελφούς, που τον υποστηρίζουν, με τη διαβεβαίωση ότι ο
κύκλος της Οργανικότητας ήδη μεγάλωσε!
