Του Κωνσταντίνου Βουλγαράκη Υποναύαρχου εα «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες» !! Εκείνη, την πάλαι ποτέ εποχή, εμείς ή...
Του Κωνσταντίνου Βουλγαράκη
Υποναύαρχου εα
«Φοβού τους Δαναούς
και δώρα φέροντες» !!
Εκείνη, την πάλαι ποτέ εποχή, εμείς ήμασταν έξω από τα τείχη
των εγκλωβισμένων, ενώ σήμερα, εμείς
είμαστε οι εγκλωβισμένοι, που κοιτάμε με καχύποπτο δέος, προσμονή και
ελπίδα, το «Δούρειο Ίππο» των πολιορκητών μας, που θα σημάνει τη λήξη της
πολιορκίας και των δεινών μας ή και την πλήρη άλωση και καταστροφή μας!!
Η «ιστορία» έχει και πάλι, όλους τους τότε γνωστούς πρωταγωνιστές : απελπισμένο
αιθεροβάμονα Πρίαμο, επίδοξους επιγόνους, παλικαριά και φιλήδονους εραστές, προδότες
και Κασάνδρες, αιμοσταγή Αγαμέμνονα και πολυμήχανο Οδυσσέα, καθώς και μεγάλες
καταστροφές και πολλά – πάρα πολλά θύματα.
Εμείς όμως που γράψαμε την «Ιστορία» αυτή, δε διδαχθήκαμε
ποτέ και τίποτα απ’ αυτήν !!
Υπογράφουμε τα μνημόνια και λαμβάνουμε τα συνακόλουθα «δώρα»
τους, λες και εμείς είμαστε οι
«νικητές» και οι ισχυροί τούτης της κρίσης, για την οποία οι «ηττημένοι» βάρβαροι,
οφείλουν να υποκύψουν ταπεινά στην
αίγλη μας και να μας ανταμείψουν γενναιόδωρα, αναγνωρίζοντας την αξία μας.
Άπαντες μέχρι σήμερα οι «βάρβαροι», ηττημένοι μπροστά στο
μεγαλείο μας, μας αντάμειψαν κατά
καιρούς με σχέδια Μάρσαλ, Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα, πακέτα
Ντελόρ, Κοινοτικά Πακέτα Στήριξης, Επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ, δάνεια ….. όλα χωρίς
αποτέλεσμα, χωρίς αντίκρισμα, χωρίς όφελος !! Όλα κατέληξαν στους
«αρχιερείς» και τη διεφθαρμένη αυλή τους, σε άσκοπες τελετουργίες και φιέστες, σε
σκοτεινά ταμεία, χωρίς ποτέ να καταφέρουμε ως λαός, να απεγκλωβιστούμε από τα
στενά τείχη της μοίρας, της κακοδαιμονίας και της ανοησίας μας.
Συνηθίσαμε και αρεσκόμαστε να νοιώθουμε «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», αυτοί που όλοι θαμάζουν για την αντοχή
και το πείσμα τους, για τους «αντιστασιακούς» αγώνες και το ταπεραμέντο τους !!
Δεν καταλάβαμε ίσως, ότι αυτά τα οχυρά της αντίστασης μας, τελικά κατέληξαν να
είναι η μάντρα της φυλακής και της
απομόνωσης μας.
Σήμερα, οι «πολιορκητές» μας φαίνεται σιγά – σιγά να αποχωρούν από την ακτή μας, είτε γιατί
κουράστηκαν, εξουθενώθηκαν, βαρέθηκαν, είτε διότι νοστάλγησαν και επανακάμπτουν
στον τόπο τους ανησυχώντας γι αυτόν, είτε ακόμα διότι έκριναν ότι αλλού είναι
πλέον τα συμφέροντα τους και αλλού θα πρέπει να εκστρατεύσουν.
Έχοντας επί μακρόν συσκεφθεί στη σκηνή – στρατηγείο τους,
φαίνεται να προσανατολίζονται σε κρίσιμες
αποφάσεις, που αφορούν σε διαφορετικούς στρατηγικούς στόχους και άλλους
εκστρατευτικούς προορισμούς. Έτσι, μπροστά στις πύλες του κάστρου μας, θα αφήσουν
πλέον ένα διαφορετικό δούρειο ίππο,
ο οποίος μαζί με τα δώρα του, θα φέρει και ένα μήνυμα τελεσίγραφο :
Τέλος οι (τροϊκανοί)
στρατηγοί και οι μάχες σας μαζί τους. Εμείς αποχωρούμε για άλλους τόπους,
διαφορετικές αναζητήσεις. Αν θέλετε γκρεμίστε μόνοι σας τα τείχη σας,
αρματωθείτε, επιβιβαστείτε στα πλοία σας και ελάτε μαζί μας, στην ισχυρή αρμάδα
μας. Αν όχι, παραμείνετε εκεί που είστε, εγκλωβισμένοι στα τείχη σας, ζήστε
όπως μπορείτε με τον ιδρώτα σας, μη μας απασχολείτε πλέον άλλο και προπαντός,
μη μας εμποδίσετε στους νέους στόχους και στα συμφέροντα μας. Αν χρειαστεί να
ασχοληθούμε ξανά μαζί σας, θα είναι μόνο για να ξανα-θυμηθούμε το κόστος και το
αίμα που χύσαμε μπροστά στα τείχη σας.
Είναι βέβαιο ότι ως γνήσιοι Έλληνες και μάλιστα
πολιορκημένοι, πολλές διαφορετικές απόψεις θα ακουστούν : κατάρες γκρίνιας και
ευχές χαράς, απελπισία, καταστροφολογία, απογοήτευση και πανηγυρισμοί νίκης,
επευφημίες και γιορτές, διλλήματα περισυλλογής, περίσκεψης και υπερφίαλες
κορώνες, εξάρσεις και προσκλητήρια πατριωτισμού.
Όμως, όποιος κι αν πάρει την απόφαση, είτε ο Πρίαμος,
είτε ο Πάρις, είτε και οι δύο μαζί, ένα είναι βέβαιο, αυτός ο δούρειος ίππος θα
είναι καθοριστικά διαφορετικός και θα
σηματοδοτήσει μια οριστικά νέα πορεία της Χώρας μας.
* : Στη σύγχρονη εποχή
έχουν επικρατήσει από το «μύθο της Κασσάνδρας», ιδίως μάλιστα στον ελληνικό
πολιτικό λόγο, εκφράσεις όπως «θα
διαψευσθούν οι ποικιλώνυμες Κασσάνδρες» ή «μην ακούτε τις Κασσάνδρες», κλπ.. Αυτές οι εκφράσεις είναι
λογικά αναντίστοιχες προς τον αρχαίο μύθο, αφού όλες οι προφητείες της
Κασσάνδρας αποδεικνύονταν αληθινές, ασχέτως εάν δεν τις πίστευαν όσοι τις
άκουγαν.
