Προς Παντώς Υπευθύνων Κύριοι, Είμαι σύζυγος μόνιμου υπαξιωματικού στρατού ξηράς. Σας στέλνω τη παρούσα επιστολή, διότι επιθυ...
Προς
Παντώς Υπευθύνων
Κύριοι,
Είμαι σύζυγος μόνιμου υπαξιωματικού στρατού
ξηράς.
Σας
στέλνω τη παρούσα επιστολή, διότι επιθυμώ να σας επισημάνω τη κατάσταση που
αντιμετωπίζουμε τα τελευταία τρία χρόνια.
Εκτός
από την άθλια οικονομική κατάσταση στην
οποία έχουμε περιέλθει... λόγω των συνεχόμενων μειώσεων του μισθού του συζύγου
μου αλλά και της απόλυσής μου από τη δική μου εργασία, έχουμε φορτωθεί και με
το άγχος που προκαλείται επανηλλημένως
τα τελευταία χρόνια από την καθυστέρηση της ανακοίνωσης των μεταθέσεων.
Θα ήθελα λοιπόν να σας παρακαλέσω για τα
εξής:
α)
Την έγκαιρη ανακοίνωση των μεταθέσεων,
έτσι ώστε να έχουμε και εμείς τον χρόνο για την οργάνωσή τους, με ότι μπορεί να
συνεπάγεται αυτό. (π.χ. χρηματικό ποσό που πρέπει να έχουμε συγκεντρώσει για
προκαταβολή 2 ενοικίων της καινούριας κατοικίας, εξόφληση όλων των λογαριασμών
της προηγούμενης κατοικίας, μεταφορικά έξοδα μετακόμισης, όπως επίσης και
μεταφορικά έξοδα ανεύρεσης κατοικίας ), καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο δύσκολο είναι
για μας με τις παρούσες καταστάσεις ν’ ανταπεξέλθουμε σε όλο αυτό μέσα σε μικρό
χρονικό διάστημα.
β)
Την πρόβλεψή σας για την εργασία των
συζύγων, των στρατιωτικών που αντιμετωπίζαμε τρομερό πρόβλημα, το οποίο με
την αύξηση της ανεργίας έχει επιδεινωθεί.
Σε
κάθε τόπο είμαστε ξένοι, αντιμετωπίζουμε αρχικά το πρόβλημα ένταξης στη
κάθε καινούρια κοινωνία με διαφορετικές συνήθειες και νοοτροπίες, όπως επίσης
και το φαινόμενο του τοπικισμού το οποίο είτε προέρχεται από απλούς πολίτες,
είτε ακόμα και από πολιτικά πρόσωπα δημάρχους – βουλευτές οι οποίοι θεωρούν και
αυτοί με τη σειρά τους ότι είμαστε ξένοι λόγω του ότι δεν μεταφέρουμε τα
εκλογικά μας δικαιώματα σε κάθε καινούριο τόπο διαμονής μας, τα οποία
βρίσκονται συνήθως στον τόπο καταγωγής μας με αποτέλεσμα να μην «είμαστε δικά
τους παιδιά» και οι θέσεις εργασίας είναι πάντα εκ των προτέρων καλυμμένες
διότι «Είπαμε να βοηθήσουμε ένα δικό μας
παιδί».
Το αποτέλεσμα: Οι περισσότερες οικογένειες
στρατιωτικών αυτή τη στιγμή ή να μένουν
χωριστά , ο/η σύζυγος στο τόπο που βρίσκεται η μονάδα που υπηρετεί και
ο/η σύζυγος στο τόπο όπου βρίσκεται η εργασία του, ίσως και το πατρικό του
σπίτι, ή να επιβιώνουν όλοι μαζί στο τόπο εργασίας του/της συζυγού, όχι πια να
ζουν, προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν με δυσκολία στις μηνιαίες βασικές
οικονομικές υποχρεώσεις με μόνο έσοδο, τον «κουρεμένο» πια μισθό του
στρατιωτικού. (ενοίκιο, πετρέλαιο θέρμανσης, βενζίνη για τη καθημερινή μεταφορά
τους στο χώρο εργασίας, ρεύμα και νερό καλύπτουν πάνω από το 65% του μηνιαίου
μισθού, με το υπόλοιπο απλά καλύπτονται ανάγκες διατροφής και αυτές πια με
σοβαρές ελλείψεις.)
Ακόμα κι όταν μετά από Γολγοθά καταφέρουμε
να βρούμε κάποια θέση εργασίας , και καταφέρουμε να κερδίσουμε την αποδοχή του
κόσμου μιας τοπικής κοινωνίας, είμαστε υποχρεωμένοι να την αφήσουμε, με την
επόμενη μετάθεση όπου ζούμε πάλι την ίδια κατάσταση από την αρχή.
Μεριμνήστε λοιπόν και για μας ! Δεχόμαστε
τις μειώσεις , δεχόμαστε και κάνουμε τις ανάλογες θυσίες για τη χώρα μας.
Δείξτε και σεις λίγη κατανόηση στην ιδιαίτερη θα έλεγα περίπτωση της ζωής μιας
οικογένειας στρατιωτικού. Μεριμνήστε για την κατοικία μας, για παιδικούς
σταθμούς, και το βασικότερο για την εργασία των συζύγων, με δυο μικρούς μισθούς
σαν εισόδημα στο σπίτι σίγουρα θα είναι καλύτερα απ ότι με έναν που πολλές
φορές δε μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες επιβίωσης των οικογενειών
μας.
Αντιμετωπίστε μας σας ανθρώπους που έχουν
οικογένειες, παιδιά και όχι σα νομάδες.
Γνωρίζαμε
εκ των προτέρων ότι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις ανωτέρω καταστάσεις και
ναι ήταν δική μας επιλογή, αλλά κάτω από διαφορετικές κοινωνικές και
οικονομικές συνθήκες.
Παρακαλώ λοιπόν και πάλι για κάποια ειδική
μεταχείριση, της ιδιαίτερης ζωής των στρατιωτικών και των οικογένειών τους.
Νομίζω ότι το έργο και οι θυσίες που προσφέρουμε είναι μεγάλης σημασίας, δείξτε
μας με κάποιο τρόπο την εκτίμησή σας. Ανταμείψτε, όχι απαραίτητα με χρήματα
εφόσον πια δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα,
αλλά με άλλους τρόπους την
προσπάθεια και των αγώνα αυτών των οικογενειών.
Το πρόβλημα δεν είναι ειδικό, είναι γενικό
και κοινωνικό. Προσπαθήστε να το λύσετε. Δώστε μας πίσω και πάλι το δικαίωμα
στην ελπίδα και στο όνειρο για ένα
καλύτερο μέλλον, τουλάχιστον των παιδιών μας, γιατί, για τη δική μας ζωή … πάει
θεωρούμε , ότι τη χάσαμε !
Η γενιά μας έχασε την ευκαιρία της, ή
καλύτερα μάλλον, δε της δόθηκε καν η
ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή. Θέλετε από τα λάθη προγόνων μας, θέλετε και από
τα λάθη τα δικά μας, όλων μας, γιατί «μαζί δε τα φάγαμε» σίγουρα, αλλά ο
καθένας μας αναμφισβήτητα φέρει και το δικό του μερίδιο ευθύνης. Το αποτέλεσμα
δεν αλλάζει, η κρίση είναι μπροστά μας και το μόνο που πρέπει να μας νοιάζει
στο εξής είναι πως θα την αντιμετωπίσουμε και θα τη προσπεράσουμε βγαίνοντας
σώοι από αυτή τη κατάσταση, και όχι ποιος τη προκάλεσε.
Παραταύτα
είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε και να παλέψουμε έστω για το μέλλον των επόμενων
γενεών, για να εξακολουθούν να υπάρχουν Έλληνες – Χριστιανοί Ορθόδοξοι .
Δώστε μας το κίνητρο … Όχι με τυπικές τιμωρίες, παραδειγματισμού,
αλλά με ουσιαστικές πράξεις. Όχι με εξαντλητικά μέτρα που αφορούν συνήθως
μονόπλευρα μια μερίδα πολιτών (συνταξιούχους, δημοσίους υπαλλήλους, ιδιωτικούς
υπαλλήλους).
Κύριοι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια … Δε
γίνεται πιο κάτω από εδώ… Δώστε μας πίσω
την ευκαιρία να διαφυλάξουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται … Είναι το πολυτιμότερο πράγμα για εμάς. Δε
ζητάμε να γίνουμε πλούσιοι, ούτε ν’ αποκτήσουμε
περιττά και πολυτελή υλικά αγαθά. Το μόνο που ζητάμε είναι να
διατηρήσουμε την υπερηφάνεια μας σαν Έλληνες και να καταφέρουμε να δώσουμε
σωστή ανατροφή και την ευκαιρία για μόρφωση στα παιδιά μας. (Αυτή τη στιγμή, δε
καταφέρνουμε να διασφαλίσουμε ούτε τη καθημερινή διατροφή τους.)
Ποιά θα είναι η κατάληξη όλου αυτού του
βιώματος δε ξέρω … Με τρομάζει και μόνο η σκέψη … Οι Έλληνες είναι υπερήφανος
λαός … δε θα καθίσει για πολύ με σταυρωμένα τα χέρια … Μη πληγώνεται άλλο την
υπερηφάνεια και την αξιοπρέπειά μας. Δε θέλουμε να γίνουμε, ούτε αυτόχειρες,
ούτε οικονομικοί μετανάστες, ούτε κλέφτες.
Αποτρέψτε
τα χειρότερα , γιατί πολύ φοβάμαι, ότι δε θ’ αργήσουν να έρθουν. Ο άνθρωπος
στην ανάγκη του για επιβίωση δε ξέρω που μπορεί να φτάσει …
Βγείτε από το χρυσό κλουβί σας και κάντε μια βόλτα στον κόσμο,
αντιμετωπίστε επιτέλους την πραγματικότητα … Είναι στενόχωρη , απελπιστική … Ο
κόσμος δε γελάει πια … έχασε το χαμόγελό του !
Δώστε μας μια απάντηση σε όλα τα ανωτέρω…
Με εκτίμηση
Μια απλή Πολίτης
