Γράφει ο Πρόεδρος της ΕΣΠΕ Θεσσαλίας
ΥΠΛΓΟΣ (ΕΜ) Στέφανος Κουκουράβας
Με αφορμή τη συγκέντρωση «Μαύρη Διαμαρτυρία Επιβίωσης», που πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα της Τρίτης 29 Μαΐου 2017, στην Αθήνα από φορείς συνταξιούχων και εργαζομένων, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για την κατάργηση των συντάξεων χηρείας με ηλικιακά κριτήρια, καθώς επίσης και το ατυχές περιστατικό με τον αδόκητο χαμό των τεσσάρων συναδέλφων στρατιωτικών από την πτώση ελικοπτέρου στην περιοχή μας, θα επιχειρήσω να αναφερθώ και να στηλιτεύσω τις επονείδιστες και απεχθείς ρυθμίσεις του άρθρου 12 του Ν.4387/2016, που θέτει σε εφαρμογή μονοδιάστατα ηλικιακά κριτήρια για την καταβολή των συντάξεων χηρείας. Το θέμα αποτελεί αντικείμενο καθημερινής συζήτησης για πληθώρα συμπολιτών μας και έχει αναχθεί σε ένα από τα δημοφιλή θέματα της επικαιρότητας.
Στο συγκεκριμένο άρθρο καθορίζεται ότι, εάν ο θάνατος έχει συμβεί πριν τη συμπλήρωση του 52ου έτους της ηλικίας του επιζώντος συζύγου, λαμβάνει σύνταξη χηρείας μόνο για μία 3ετία, χωρίς καμία άλλη απολαβή μετέπειτα. Αν όμως ο θάνατος έχει συμβεί πριν τη συμπλήρωση του 55ου έτους της ηλικίας του επιζώντος συζύγου, τότε καταβάλλετε σε αυτόν, σύνταξη για τρία (3) μόνο έτη. Στη συνέχεια η καταβολή της σύνταξης διακόπτεται και άρχεται εκ νέου με την συμπλήρωση του 67ου έτους της ηλικίας του επιζώντος συζύγου.
Η χηρεία όπως όλοι μας γνωρίζουμε, είναι το βαρύ κτύπημα της μοίρας που ανατρέπει απρόσμενα, το βίο – ζωή της οικογένειας του/της επιζώντα/σας συζύγου. Πρόκειται για μια τρομερά δύσκολη κατάσταση για όσους καλούνται να τη βιώσουν. Δυστυχώς βαίνει πιο τραγική και επώδυνη, όταν συμβαίνει σε μέση ή ώριμη ηλικία για τον επιζώντα γονέα και υπάρχουν τέκνα εξαρτώμενα οικονομικά (φοιτητές, άνεργοι, στρατιώτες), όταν μάλιστα έχουν αναληφθεί πρόσθετες οικονομικές υποχρεώσεις (στεγαστικά δάνεια) με βάση το πρότερο εισόδημα. Πόσο μάλλον δε, στον κλάδο μας, όταν η πλειοψηφία των συζύγων των στρατιωτικών δεν εργάζεται, λόγω των απαιτήσεων και των ιδιαιτεροτήτων του λειτουργήματος, το οποίο προϋποθέτει πολλές και συχνές αλλαγές τόπου διαμονής.
Η ανταμοιβή αυτών των αφανών ηρώων, μια έκφραση που καταδεικνύει το μέγεθος του σφάλματος της Πολιτείας, η οποία προέβη στη θέσπιση ηλικιακών κριτηρίων με κεκαλυμμένη αδιάντροπη στόχευση δημοσιονομικού χαρακτήρα. Η αναλγησία της Πολιτείας και η αυστηρότητα των αριθμών δεν μπορεί να εξαντλείται πάνω τους, αυτό το γεγονός αποτελεί ύβρη για ένα Κράτος Δικαίου που δίδαξε φιλοσοφία, δημοκρατία, τέχνες και πολιτισμό στην οικουμένη.
Δεδομένου ότι, οι συντάξεις στην χώρα μας δεν αποτελούν προνοιακό επίδομα, αλλά έχουν κατά βάση ανταποδοτικό και εν μέρει ανακεφαλαιωτικό χαρακτήρα, καθόσον για την λήψη αυτής ο/η αποβιώσας κατέβαλλε εισφορές (απώλεια οικογενειακού εισοδήματος), καθ’ όλο το διάστημα που υπήρξε έγγαμος/η, οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις, είναι καταφανώς αντίθετες τόσο στη συνταγματική αρχή της Αναλογικότητας, όσο και στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Η αποστέρηση της σύνταξης που ακολουθεί την/τον σύζυγο θανόντος στρατιωτικού, μέχρι σχεδόν το πέρας του βίου της/του (67 έτη και άνω) και θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την επιβίωσή της/του, στερώντας το βασικό μέσο βιοπορισμού, σε μια ηλικία που η δυνατότητα αναπλήρωσης του εισοδήματος είναι σε μεγάλο βαθμό αβέβαιη έως αδύνατη, έχει ως συνέπεια την ευθεία προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (Αξίας του Ανθρώπου), η οποία προστατεύεται από το άρθρο 2 του Συντάγματος.
Αναλύοντας ετυμολογικά τη λέξη σύζυγος, αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής ότι οι αρχαίοι υμών πρόγονοι επέλεξαν αυτή την απολύτως εύστοχη και αντιπροσωπευτική ορολογία για να περιγράψουν τη σχέση, το ψυχικό δέσιμο και το συναίσθημα που καλούνται να μοιραστούν δυο συνοδοιπόροι της ζωής. Σύζυγός καλείται το πρόσωπο, ανεξαρτήτως φύλου, που τελεί «υπό τον ίδιο ζυγό». Φέρει το ίδιο φορτίο, τις ίδιες ευθύνες, μοιράζεται εξίσου τα όνειρα και τις αγωνίες. Εκ των πραγμάτων δε, η πορεία αμφοτέρων των συνιστωσών του ζυγού είναι άρρηκτα δεμένη, κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά.
Η Πολιτεία για την αποκατάσταση της περί δικαίου έννοιας οφείλει, ως ελάχιστη ηθική υποχρέωση, να μεριμνήσει για την αντικατάσταση της συγκεκριμένης διάταξης, θεσπίζοντας ως βασικό κριτήριο απονομής της σύνταξης, ένα εύλογο ελάχιστο χρονικό όριο έγγαμου βίου (πχ 10 ετών), καταργώντας έτσι τα μονοδιάστατα ηλικιακά κριτήρια, δια των οποίων πλήττονται βάναυσα πολλές ορφανεμένες οικογένειες, οι οποίες έρχονται αναπάντεχα αντιμέτωπες με συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.
Στο συγκεκριμένο άρθρο καθορίζεται ότι, εάν ο θάνατος έχει συμβεί πριν τη συμπλήρωση του 52ου έτους της ηλικίας του επιζώντος συζύγου, λαμβάνει σύνταξη χηρείας μόνο για μία 3ετία, χωρίς καμία άλλη απολαβή μετέπειτα. Αν όμως ο θάνατος έχει συμβεί πριν τη συμπλήρωση του 55ου έτους της ηλικίας του επιζώντος συζύγου, τότε καταβάλλετε σε αυτόν, σύνταξη για τρία (3) μόνο έτη. Στη συνέχεια η καταβολή της σύνταξης διακόπτεται και άρχεται εκ νέου με την συμπλήρωση του 67ου έτους της ηλικίας του επιζώντος συζύγου.
Η χηρεία όπως όλοι μας γνωρίζουμε, είναι το βαρύ κτύπημα της μοίρας που ανατρέπει απρόσμενα, το βίο – ζωή της οικογένειας του/της επιζώντα/σας συζύγου. Πρόκειται για μια τρομερά δύσκολη κατάσταση για όσους καλούνται να τη βιώσουν. Δυστυχώς βαίνει πιο τραγική και επώδυνη, όταν συμβαίνει σε μέση ή ώριμη ηλικία για τον επιζώντα γονέα και υπάρχουν τέκνα εξαρτώμενα οικονομικά (φοιτητές, άνεργοι, στρατιώτες), όταν μάλιστα έχουν αναληφθεί πρόσθετες οικονομικές υποχρεώσεις (στεγαστικά δάνεια) με βάση το πρότερο εισόδημα. Πόσο μάλλον δε, στον κλάδο μας, όταν η πλειοψηφία των συζύγων των στρατιωτικών δεν εργάζεται, λόγω των απαιτήσεων και των ιδιαιτεροτήτων του λειτουργήματος, το οποίο προϋποθέτει πολλές και συχνές αλλαγές τόπου διαμονής.
Η ανταμοιβή αυτών των αφανών ηρώων, μια έκφραση που καταδεικνύει το μέγεθος του σφάλματος της Πολιτείας, η οποία προέβη στη θέσπιση ηλικιακών κριτηρίων με κεκαλυμμένη αδιάντροπη στόχευση δημοσιονομικού χαρακτήρα. Η αναλγησία της Πολιτείας και η αυστηρότητα των αριθμών δεν μπορεί να εξαντλείται πάνω τους, αυτό το γεγονός αποτελεί ύβρη για ένα Κράτος Δικαίου που δίδαξε φιλοσοφία, δημοκρατία, τέχνες και πολιτισμό στην οικουμένη.
Δεδομένου ότι, οι συντάξεις στην χώρα μας δεν αποτελούν προνοιακό επίδομα, αλλά έχουν κατά βάση ανταποδοτικό και εν μέρει ανακεφαλαιωτικό χαρακτήρα, καθόσον για την λήψη αυτής ο/η αποβιώσας κατέβαλλε εισφορές (απώλεια οικογενειακού εισοδήματος), καθ’ όλο το διάστημα που υπήρξε έγγαμος/η, οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις, είναι καταφανώς αντίθετες τόσο στη συνταγματική αρχή της Αναλογικότητας, όσο και στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Η αποστέρηση της σύνταξης που ακολουθεί την/τον σύζυγο θανόντος στρατιωτικού, μέχρι σχεδόν το πέρας του βίου της/του (67 έτη και άνω) και θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την επιβίωσή της/του, στερώντας το βασικό μέσο βιοπορισμού, σε μια ηλικία που η δυνατότητα αναπλήρωσης του εισοδήματος είναι σε μεγάλο βαθμό αβέβαιη έως αδύνατη, έχει ως συνέπεια την ευθεία προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (Αξίας του Ανθρώπου), η οποία προστατεύεται από το άρθρο 2 του Συντάγματος.
Αναλύοντας ετυμολογικά τη λέξη σύζυγος, αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής ότι οι αρχαίοι υμών πρόγονοι επέλεξαν αυτή την απολύτως εύστοχη και αντιπροσωπευτική ορολογία για να περιγράψουν τη σχέση, το ψυχικό δέσιμο και το συναίσθημα που καλούνται να μοιραστούν δυο συνοδοιπόροι της ζωής. Σύζυγός καλείται το πρόσωπο, ανεξαρτήτως φύλου, που τελεί «υπό τον ίδιο ζυγό». Φέρει το ίδιο φορτίο, τις ίδιες ευθύνες, μοιράζεται εξίσου τα όνειρα και τις αγωνίες. Εκ των πραγμάτων δε, η πορεία αμφοτέρων των συνιστωσών του ζυγού είναι άρρηκτα δεμένη, κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά.
Η Πολιτεία για την αποκατάσταση της περί δικαίου έννοιας οφείλει, ως ελάχιστη ηθική υποχρέωση, να μεριμνήσει για την αντικατάσταση της συγκεκριμένης διάταξης, θεσπίζοντας ως βασικό κριτήριο απονομής της σύνταξης, ένα εύλογο ελάχιστο χρονικό όριο έγγαμου βίου (πχ 10 ετών), καταργώντας έτσι τα μονοδιάστατα ηλικιακά κριτήρια, δια των οποίων πλήττονται βάναυσα πολλές ορφανεμένες οικογένειες, οι οποίες έρχονται αναπάντεχα αντιμέτωπες με συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.
Η χηρεία όπως όλοι μας γνωρίζουμε, είναι το βαρύ κτύπημα της μοίρας που ανατρέπει απρόσμενα, το βίο – ζωή της οικογένειας του/της επιζώντα/σας συζύγου. Πρόκειται για μια τρομερά δύσκολη κατάσταση για όσους καλούνται να τη βιώσουν. Δυστυχώς βαίνει πιο τραγική και επώδυνη, όταν συμβαίνει σε μέση ή ώριμη ηλικία για τον επιζώντα γονέα και υπάρχουν τέκνα εξαρτώμενα οικονομικά (φοιτητές, άνεργοι, στρατιώτες), όταν μάλιστα έχουν αναληφθεί πρόσθετες οικονομικές υποχρεώσεις (στεγαστικά δάνεια) με βάση το πρότερο εισόδημα. Πόσο μάλλον δε, στον κλάδο μας, όταν η πλειοψηφία των συζύγων των στρατιωτικών δεν εργάζεται, λόγω των απαιτήσεων και των ιδιαιτεροτήτων του λειτουργήματος, το οποίο προϋποθέτει πολλές και συχνές αλλαγές τόπου διαμονής.
Η ανταμοιβή αυτών των αφανών ηρώων, μια έκφραση που καταδεικνύει το μέγεθος του σφάλματος της Πολιτείας, η οποία προέβη στη θέσπιση ηλικιακών κριτηρίων με κεκαλυμμένη αδιάντροπη στόχευση δημοσιονομικού χαρακτήρα. Η αναλγησία της Πολιτείας και η αυστηρότητα των αριθμών δεν μπορεί να εξαντλείται πάνω τους, αυτό το γεγονός αποτελεί ύβρη για ένα Κράτος Δικαίου που δίδαξε φιλοσοφία, δημοκρατία, τέχνες και πολιτισμό στην οικουμένη.
Δεδομένου ότι, οι συντάξεις στην χώρα μας δεν αποτελούν προνοιακό επίδομα, αλλά έχουν κατά βάση ανταποδοτικό και εν μέρει ανακεφαλαιωτικό χαρακτήρα, καθόσον για την λήψη αυτής ο/η αποβιώσας κατέβαλλε εισφορές (απώλεια οικογενειακού εισοδήματος), καθ’ όλο το διάστημα που υπήρξε έγγαμος/η, οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις, είναι καταφανώς αντίθετες τόσο στη συνταγματική αρχή της Αναλογικότητας, όσο και στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Η αποστέρηση της σύνταξης που ακολουθεί την/τον σύζυγο θανόντος στρατιωτικού, μέχρι σχεδόν το πέρας του βίου της/του (67 έτη και άνω) και θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την επιβίωσή της/του, στερώντας το βασικό μέσο βιοπορισμού, σε μια ηλικία που η δυνατότητα αναπλήρωσης του εισοδήματος είναι σε μεγάλο βαθμό αβέβαιη έως αδύνατη, έχει ως συνέπεια την ευθεία προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (Αξίας του Ανθρώπου), η οποία προστατεύεται από το άρθρο 2 του Συντάγματος.
Αναλύοντας ετυμολογικά τη λέξη σύζυγος, αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής ότι οι αρχαίοι υμών πρόγονοι επέλεξαν αυτή την απολύτως εύστοχη και αντιπροσωπευτική ορολογία για να περιγράψουν τη σχέση, το ψυχικό δέσιμο και το συναίσθημα που καλούνται να μοιραστούν δυο συνοδοιπόροι της ζωής. Σύζυγός καλείται το πρόσωπο, ανεξαρτήτως φύλου, που τελεί «υπό τον ίδιο ζυγό». Φέρει το ίδιο φορτίο, τις ίδιες ευθύνες, μοιράζεται εξίσου τα όνειρα και τις αγωνίες. Εκ των πραγμάτων δε, η πορεία αμφοτέρων των συνιστωσών του ζυγού είναι άρρηκτα δεμένη, κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά.
Η Πολιτεία για την αποκατάσταση της περί δικαίου έννοιας οφείλει, ως ελάχιστη ηθική υποχρέωση, να μεριμνήσει για την αντικατάσταση της συγκεκριμένης διάταξης, θεσπίζοντας ως βασικό κριτήριο απονομής της σύνταξης, ένα εύλογο ελάχιστο χρονικό όριο έγγαμου βίου (πχ 10 ετών), καταργώντας έτσι τα μονοδιάστατα ηλικιακά κριτήρια, δια των οποίων πλήττονται βάναυσα πολλές ορφανεμένες οικογένειες, οι οποίες έρχονται αναπάντεχα αντιμέτωπες με συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.
