Αποχαιρετισμός στην Πρωτοκόρη του Ήρωα της Πίνδου, Υπολοχαγού Δημητρίου Ζιώγα, Θεοπίστη, από την αδελφή της Φρειδερίκη Λιάπη - Ζιώγα.
"Είμαστε υπεύθυνοι για τον τρόπο και όχι για το τέλος", αδελφή μου, έτσι λένε οι φιλόσοφοι του καιρού μας. Κι έτσι, όλοι εμείς που σε θρηνούμε, πρώτα τιμούμε τον τρόπο σου και ύστερα πενθούμε το τέλος σου.
Αυτόν τον τρόπο σου τον ειρηνοποιό, με την απαράμιλλη πραότητα, την ασύγκριτη γλυκύτητα, τη βαθιά ταπεινοφροσύνη, τη σεμνότητα και τους συνειδητά χαμηλούς τόνους, σε μια εποχή που έχει μάθει να χειροκροτά τα φανταχτερά φερσίματα και να επιβραβεύει τα επιφανειακά και θορυβώδη φτιασίδια της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Αυτός ο τρόπος σου, όμως, ο καλόγνωμος, ο μελιστάλαχτος τρόπος της αλληλεγγύης, της συμπόνοιας και της αγάπης προς τον συνάνθρωπο, ο τόσο πολύτιμος αλλά και τόσο δυσεύρετος, στις μέρες μας, τρόπος και χαρακτήρας, ήρθε αντιμέτωπος με καιρούς άγριους και με ανθρώπους κακοτράχαλους και με συγκυρίες και με καρδιές κακότροπες, φιλάργυρες, φιλέριδες, βάρβαρες και μοχθηρές. Με καταχθόνιους λυκοκαιρούς, όπως οι πολεμικά ανθρωποκτόνες αλλά και τόσο επικές περιστάσεις που μας στερήσαν τον πατέρα, το 40.
Τον Ήρωα της Αλβανίας, Υπολοχαγό Δημήτριο Ζιώγα, εκείνον που έπεσε ανδραγαθώντας στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και που ποτέ δεν επέστρεψε να αναπαυθεί στην πατρώα γη, εδώ που τιμούμε τη μνήμη σου, στον τόπο του και στον τόπο σου και στον τόπο μας. Εδώ που "βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά, κόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο", όπως μας λέει ο ποιητής στο Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, για τον πατέρα μας, Θεοπίστη μου.